muur, nonchalant gekleed in een spijkerbroek, massieve soldaten-
kistjes aan zijn voeten. 'Ik begrijp niet waarom je dat zegt,' hoor ik
hem mopperig zeggen. Wanneer ik uitgezeken ben, is het interview
nog steeds gaande en is Holman nog steeds chagrijnig.
We gaan naar boven en lopen over de tweede ring, waar het veel
rustiger is dan op de begane grond. Bij een boekenstand die veel
boeken heeft uitgestald in op elkaar gestapelde kratjes vind ik een
boek van Reinder Blijstra dat ik nog niet heb en ook dat boek wordt
toegevoegd aan mijn verlanglijstje. Het is duidelijk dat ik straks zal
moeten kiezen.
Na die stand, linksaf gaande, is er een soort foyer, waar opnieuw een
aantal boekverkopers en tijdschriftenmakers hun waren hebben uit
gestald. De laatste roman van Hans Vervoort, nog onlangs nieuw
door mij aangeschaft voor een stevige prijs, ligt hier voor maar drie
euro. Een tafel waar gele en groene flyers liggen uitgespreid. De gele
flyer vertelt mij dat Smaragd een literair café in De Baas organiseert,
met optredens van Marlies Souren en Thijs Hanrath en gepresen
teerd door Bernhard Christiansen. Allemaal bekende namen in
Utrecht. De groene flyer vertelt dat De Poort een 'Literair E-zine voor
en door literatuurliefhebbers' is. Ik noteer mijn emailadres op een
lijst en loop weer verder. De uitgeverij In de Knipscheer bestaat nog
steeds. Aan het eind staat De Zingende Zaag, het mooiste poëzietijd
schrift van de afgelopen twintig jaar. Alleen het nummer met de
blanco pagina's en het zakje grafiet, waarmee je dan zelf de teksten
zichtbaar kon maken, heb ik meteen in de vuilnisbak gegooid. Daar
mee heb ik ongetwijfeld de bijdragen van de dichters tekort gedaan,
maar ik betaal mijn abonnement voor een gedrukt tijdschrift, niet
voor een cursus handenarbeid. Wanneer het niet zo'n mooi tijd
schrift was, en ik er niet van overtuigd was dat het een eenmalige
negatieve uitschieter in de bijna altijd experimentele vormgeving
was, dan zou ik er mijn abonnement voor hebben opgezegd.
De foyer weer uit komen we bij de etenstentjes. Het is inmiddels
al tegen enen en we hebben trek. Broodjes met kruidenkaas, saté
met stokbrood. We lopen verder en nemen uiteindelijk een broodje
haring. In een van de zitjes zit een blonde vrouw die me bekend
voorkomt. Terwijl Alice wat rondzwerft ga ik bij haar in de buurt
zitten en probeer ik me te herinneren waar ik haar van ken. Dat lukt
uiteindelijk ook: ik heb eens met haar opgetreden bij Taaipodium en
daarna een tijdje met haar staan praten. Pas later herinner ik me dat
het Maria van Oorsouw is, een dichteres en schrijfster van kinder-
19
