Eigen volk ]an J.B. Kuipers Stenen in de sneeuwballen die ons leger naar de gereformeerden gooit en moeder kijkt achter het raam. Wat kan je gebeuren. Daarom ook is de lucht steeds strikt egaal en grijs als God zelf, een vertrouwde kegel reikend naar nog hoger hemelsferen, leeg graf als van Atreus waarbuiten niets op zicht, laat staan te fotograferen in zwart-wit. Vader is achter, op kantoor, schrijft boeken vol cijfers met uitzicht op de tuin waarin je nog lelijk kunt vallen. Op het grind natuurlijk, klassiek grijpend naar de brauw als hij die misschien kijkt en met het zwaard welvoeglijk tussen de schouderbladen van marmer, of wellicht albast. Alleen het wederom rode bloed valt te verwijten, op steen in sneeuw zo ongerijmd - te verwijten.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2001 | | pagina 49