Eigen volk
]an J.B. Kuipers
Stenen in de sneeuwballen die ons
leger naar de gereformeerden gooit
en moeder kijkt achter het raam.
Wat kan je gebeuren. Daarom ook
is de lucht steeds strikt egaal en grijs
als God zelf, een vertrouwde kegel
reikend naar nog hoger hemelsferen,
leeg graf als van Atreus waarbuiten
niets op zicht, laat staan te fotograferen
in zwart-wit. Vader is achter, op kantoor,
schrijft boeken vol cijfers met uitzicht
op de tuin waarin je nog lelijk kunt vallen.
Op het grind natuurlijk, klassiek grijpend
naar de brauw als hij die misschien kijkt
en met het zwaard welvoeglijk tussen de
schouderbladen van marmer, of wellicht
albast. Alleen het wederom rode bloed valt
te verwijten, op steen in sneeuw zo ongerijmd
- te verwijten.