Kanteling Anneke Schenk Als ik terugkom van de zee en opkijk zie ik je staan, donker leunend in de deuropening van mijn huis. Je kijkt mij aan, wijst de lila wolken aan de horizon. Zo was het vroeger eens, zeg je. Alles valt stil. Golven blijven staan, houden hun adem in. Mijn lange schaduw ligt verzonken in het zand. Ik steek mijn hand op, keer mij om en denk: zo had het altijd kunnen zijn. Golven vallen terug. Traag kantelt de aarde achterwaarts. De zee rijst op. Een loodgrijze muur verslindt de zon. Nog even zie ik aan de kim glimp van een zeil, licht wenken van een vleugel. 72

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2000 | | pagina 72