humeurige krengen die nooit vriendelijk doen tegen wie dan ook.
Dat weet toch iedereen.
Er vallen gaten in de lucht waar de zon doorheen steekt. De zee
wordt lichtgroen. De punt van de kajak druipt en schittert in het
tegenlicht. Het peddelen gaat makkelijk, ik haal zo'n vier kilometer
per uur op eigen kracht en de ebstroom doet er nog een paar kilo
meter bij.
Voor de zoveelste maal vraag ik me af waarom ik toch telkens de zee
opzoek. Wat is mijn diepste reden om hier toch steeds weer te willen
zijn? En wat vermoed ik achter die eeuwige horizon?
De Amerikaanse biologe Rachell Carson stelt dat wij eenvoudigweg
niet kunnen ontkomen aan de erfenis van onze moeder, de zee. De
kalium-, natrium- en calciumzouten hebben in ons bloed exact
dezelfde verhoudingen als in zeewater. Het protoplasma in onze
lichaamscellen heeft nog dezelfde samenstelling als in de eerste
eencellige levensvormen die zich twee tot drie miljard jaar geleden
in de zee vormden.
Daarom blijven we naar de zee trekken. Daarom zitten alle stranden
in de zomer zo vol, daarom zitten mensen met caravans en hengels
aan meren. En daarom vaar ik hier, veel te ver weg om de kust zwem
mend te kunnen bereiken als er echt iets mis gaat. Daarom. Het is de
bloedband.
De boot is heel stabiel. Ik ben nu een uur onderweg, maar nog lang
niet moe. Op een zandbank zitten wat meeuwen met opgebolde
veren. Ze zien me aankomen en willen niet opvliegen. Nerveus hup
pelen ze naar achteren en wachten woedend tot ik voorbij ben. Ik vis
een Mars uit het borstzakje van mijn zwemvest en vul mijn mond
met zoete chocolade. Op de horizon ligt een containerschip als een
gezonken flatgebouw waarvan het penthouse nog boven het water
steekt. De hemel sluit zich weer. Oud licht verdampt.
Ik verander van koers. Het kompas geeft nu noordoost aan. In de
verte blinkt de Geerligsplaat in een enkele zonnestraal. De roerloos
heid van het eilandje in de bewegende massa van de zee. Langs de
waterlijn ligt een streep witte schelpen. Het is een eiland waar zelden
iemand komt maar het heeft zijn eigen verhaal. Het is de enige zand
plaat in Nederland en misschien wel in de wereld, die genoemd is
naar een zeekajakker. Naar Gerhard Geerligs, badmeester te Goes en
veteraan in het zeekajakwereldje.
82
