Passie Raats De schilder die zijn naaktmodel nauwkeurig observeerde wist eindelijk wat tijdenlang zijn oeuvre ontbeerde. 'Ik mis de warmte,' riep hij luid en barstte uit in schreien maar gluurde ondertussen naar haar welgevormde dijen. Hij wierp zich wenend op de grond en zijn penseel terzijde. Het meisje dacht zeer aangedaan: 'Hij mot weer effe lijde.' 'De Kunst is,' sprak de kunstenaar na enk'le ogenblikken 'niet slechts een zaak van enkel wegen maar zeker ook van wrikken.' Hij wist zich bij haar naakte aanblik nog nauwelijks te bedwingen en dacht: 'Ik wil... Ik zal... Ik doe...' Je weet wel van die dingen. Het werd hem allemaal te veel. Wie zal het niet begrijpen. Vooral ook toen zij zonder schroom hem zacht begon te pijpen. 18

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2000 | | pagina 18