Hij had er niet eens opgelet of er gegraven was. Dieper dan een paar
centimeters was hij niet de grond in geweest. Wie weet wat er onder
de schoen nog te vinden was. Het was nu echter te laat om nog te
gaan speuren. Natuurlijk, hij kon zich op zijn volgende wandeling
wapenen met een spa of met het schepje van zijn zoon, maar het
was de vraag of de plek terug te vinden was. Die schoen zou er waar
schijnlijk al niet meer liggen.
En stel het onwaarschijnlijke geval dat het bingo was, wat leverden
zijn inspanningen dan op? Een rottend lijk. Hij vroeg zich af wie
daar op zat te wachten.
Drie dagen na de excursie keek Frank naar een tv-uitzending van een
regionale omroep. Na een programma over hardnekkige knutselaars
die rust zochten op hun zolders verscheen er een opsporingsbericht,
vergezeld van een foto van een Chinese man. Li Wong, 38 jaar oud,
in het bezit van twee gouden kronen en een Chinees paspoort was
verdwenen. Met koortsachtige opwinding wierp hij zich voor het
toestel om geen enkel detail te missen. Hij kon echter onmogelijk
uitmaken of het de man van de boswandeling was. Die had hem veel
ouder geleken. Ook de getoonde kleding zei hem niets. Voor hij tot
een definitief oordeel was gekomen, was de uitzending al voorbij.
Vreemd, dacht hij, je vond een schoen, dacht aan een misdaad en op
hetzelfde ogenblik en bijna op dezelfde plek verdween er iemand.
Het ene feit had helaas niets met het andere te maken, maar toch
was het alsof ze samen probeerden te vloeien binnen een ondoor
grondelijk misdaadverhaal. Misschien bestond er in het bewuste
bos een verdwijnplek, een zwart gat waar je ingezogen werd, met of
zonder schoenen aan je voeten.
Wat er ook aan de hand was, het bos had zijn onschuld verloren. Je
kon er verdwijnen als je niet oppaste. Hij zou zich in ieder geval bij
een volgende wandeling wapenen met bezwerende teksten. Mis
schien waren regelmatige bezoekers als hij immuun voor de gevaren
in het gebied. Toch vroeg hij zich nog even af, welke foto van hem
geschikt zou zijn voor een opsporingsbericht.
39
