Ballustrada Optima Forma
Eindelijk is het er van gekomen. Ik heb I.M. van C.P. gelezen.
Vlot geschreven boekje. Geen soap, dat niet. Laten we zeggen:
een trapje hoger op de commerciële ladder.
Semi-autobiografisch en gebaseerd op het bekende-Nederlander-
schap. Vooral naar het einde toe gênant. Alhoewel, ik wist niet
dat een mens zoveel verdriet kon hebben.
Nu maar uitzien naar H.M., het volgende werk in de reeks
(de 'v.' vervalt uiteraard in de initialen). Dus: jaag hem op, C.P.,
put hem uit!
Staaltje van literaire kritiek in dit verband: 'Gevoel en denken gaan
in haar proza prachtig samen; de schrijfster kan emoties én inzich
ten met een zeldzame helderheid verwoorden.' Hans Warren-PZC.
Zo staat het op de omslag.
Nu weet ik wel dat Warren een consequent standpunt heeft in
deze: voor de bekentenisliteratuur, voor de dagboeken, voor alles
wat ogenschijnlijk triviaal is. Maar dat wil toch niet zeggen, dat
wie het hardst jankt of het eerst in haar broek schijt, ook een
geweldige auteur is. Het beste wat je van een dergelijk boek kunt
zeggen is, dat het om een exploitatieroman gaat. Er wordt naar
maximaal effect- en winstbejag gestreefd. Literaire kritiek die dit
gegeven over het hoofd ziet is naïef of corrupt.
(Dus ik maar hopen dat de oude meester met het stijgen der jaren
een sentimenteel baasje is geworden.)
Weer eens naar de Slegte geweest. Een kilo of tien ingekocht, waar
onder boeken die ik nooit zal lezen. Maar ze zagen er zo mooi uit!
Aardige briefwisseling ontdekt tussen Elsschot die het leven door
had en Boon die er aan kwam. Klein boekje, harde kaft. Kosten:
nihil.
Eigenlijk zijn er maar vier prozaschrijvers in ons taalgebied die ik
voor mijn plezier lees: de twee eerder genoemde en Nescio en
Reve. De noemer is duidelijk, denk ik.
MINOR
5
