hals omhelsde en verwelkomde zijn voeten warm en weldadig. Van
Wezenem voelde hoe ze aan hem trok - de omgekeerde weeën,
waarop ze zolang geoefend had, werkten perfect. Het enige wat hij
hoefde te doen was meegeven, geleiden en ervoor zorgen dat hij op
het juiste moment door zijn knieën boog, zodat hij niet bekneld zou
raken. Samenspelen, Ria aanvoelen en reageren op de kleinste signa
len die ze hem gaf, dat was zijn rol op dit moment. Ria had de regie.
Na een klein uur was hij tot aan zijn middel in haar verdwenen.
Haar ontsluiting was ongelofelijk - dit kon alleen de kracht van wer
kelijke liefde bewerkstelligen!
Even kreunde ze, toen ze de harde, uitstekende botten van zijn bek
ken in zich opnam, maar hij kon niet uitmaken of het van pijn was
of genot. Ongelofelijk dat ze dit nu kon, terwijl ze nog niet zo heel
lang geleden nauwelijks een vuist van hem aankon zonder er de vol
gende dag een flinke spierpijn aan over te houden.
Ongedurig, begon hij in haar rond te woelen, om haar verder op te
rekken en ruimte te creëren voor zijn bovenlijf.
"Zachtjes lief, voorzichtig," klonk het van heel ver weg.
En hij hield zich in. Wat dat betreft is het niet anders dan gewoon
vrijen, bedacht hij zich grinnikend, als man moet je je inhouden en
geduld hebben. Bij vrouwen gaat het nu eenmaal een stukje lang
zamer.
"Waarom lach je?"
"O, niets, gewoon, een binnenpretje," antwoordde hij, en ook daar
moest hij weer om lachen, omdat hij het woord 'binnenpretje' zo
komisch dubbelzinnig vond klinken in deze ongewone situatie.
"Kun je je benen niet nog een beetje optrekken, lief?"
Van Wezenem trok zijn benen ietsje verder op en gleed bijna als
vanzelf in een keer tot aan zijn oksels in haar weg. Het was allemaal
nog warmer en zachter dan hij het zich had voorgesteld. Genietend
kneep hij zijn ogen toe en gaf zich over aan Ria's verlangende peri-
staltiek. Op het ritme van zijn ademhaling, verdween hij langzaam
verder en verder in haar schede - bij iedere, uitademing een paar
millimeter verder. Zijn armen hield hij gestrekt langs zijn hoofd.
Oude herinneringen die hij onbewust zijn hele leven in zijn lichaam
met zich had meegedragen, kwamen nu bij hem boven: de bloede
righeid en benauwdheid waarmee zijn geboorte gepaard was gegaan;
de felle lampen, de voyeurs in hun witte ziekenhuisjassen, geëmail
leerde schalen met warm water, stugge handdoeken, schelle gelui
den, een schaar, die vieze nageboorte - eigenlijk herinnerde hij zich
46
