eenwording nog zouden moeten rijpen. Dat was de reden geweest voor Ria, om zoveel mogelijk reserves op te bouwen, opdat ze het, indien nodig, zelfs enkele maanden zonder voedsel zouden kunnen uitzingen - als een pop in een cocon wachtend op een volgend jaar getijde. "Smeer je je in lief?" klonk het zacht vanaf het hoofdeinde. "Ja, schat, ik kom eraan." Van Wezenem pakte de vaseline en begon zichzelf van top tot teen in te smeren. Het zou nog niet makkelijk zijn, hoeveel ze ook geoefend hadden. Hij kroop onder het dekbed en begon Ria's kolossale lichaam zacht jes en teder te strelen - ze was zo groot en zo zacht en hij was zo trots op haar. Van Wezenem realiseerde zich dat ze nu bijna tien keer zo zwaar was als hij, en hij moest denken aan die merkwaardige diepzeevissen waarbij de mannetjesvis zijn leven slijt als kleine zaad producent, onlosmakelijk verbonden met het reusachtige lichaam van zijn eega - versmolten, maar niet ééngeworden. Ria en hij zouden verder gaan; veel verder - hun liefde zou hen de weg wijzen. Ria begon nog zachter te worden dan ze al was, en tussen haar benen voelde hij hoe ze nat werd en zich voor hem opende. "Kan het lief? Ben je zover?" Van Wezenem klom over Ria's buik in de richting van haar zware, afhangende borsten. "Ja," haar ademhaling ging versneld, haar stem klonk ver weg, "Maar kom nog even hier bij me, ik wil je voor een laatste keer even zien." Van Wezenem kwam naast Ria liggen, met zijn hoofd bij haar op het kussen. Ze draaide haar hoofd zijn kant uit. Ze hadden elkaar niets meer te zeggen: hun gevoel was al één. Ze keken elkaar in de ogen, glimlachten naar elkaar en zoenden elkaar voor een laatste keer. "Tot straks," fluisterde hij, terwijl hij zich omdraaide in de richting van het voeteneind van het bed. "Tot straks." Voorzichtig zocht hij met zijn grote teen naar de ingang. Lang hoef de hij niet te zoeken - ze was zo heerlijk nat en open; het leek alsof hij naar binnen werd gezogen. Haar lippen waren verrukkelijk warm en vochtig. Al snel was zijn rechtervoet geheel in haar verdwenen. Heel langzaam voegde hij zijn linkervoet bij de rechter. Hij hoorde Ria zuchten en hij voelde haar trillen van genot. Haar baarmoeder- 45

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 1999 | | pagina 45