Verschoore, Johan Everaers en mij wel los te krijgen. Na afloop van
zijn happening ontving Johan Everaers zijn geleverde stempels re
tour in het verpakkingsmateriaal/doosje waarin ik mijn stempel
naar Willy had gestuurd. Het was de start van een doorzend-project.
De doos werd bewerkt, verbleef via de post enige tijd bij Jan Ver
schoore en langere tijd bij Johan van Geluwe. Plotseling zag ik na
een jaar mijn doos terug, bewerkt en uiteengevouwen. Een jaar
voorbijgevlogen, een platte doos als een klapwiekende vogel. De
vogel voor Ever Arts! Het object vertrok voor de laatste vlucht
naar Noordgouwe, compleet met veren en de tekst 'HOW TIME
FLIES!'
Onder deze tekst startte een project dat hierna volledig is te zien.
Niet eerder was deze vorm toegepast; alle wetten van de mail-art
werden met voeten getreden. Er werd een geografische grens getrok
ken: alleen Zeeland. Het aantal deelnemers werd afgebakend: drie
personen. De werkwijze werd vastgelegd. Het moet voor vele dog
matici een gruwel zijn. Het werd een project over tijd, over commu
nicatie, over verbeelding, over illusie, over associatie, over verras
singen, over verdwijnen, over vergeten en de doolhof waarin we
verkeren en die leven heet.
Het systeem is eenvoudig. Er zijn drie blanco kaarten, drie personen
en de afspraak dat vanaf 1 november 1998 die kaarten bewerkt
doorgestuurd zouden worden volgens de route Middelburg-Oost-
burg-Noordgouwe-Middelburg-enz. Iedere deelnemer voegt iets toe
waardoor andere beelden weer verdwijnen. Naarmate de tijd vor
derde werd het zelfs onduidelijk wiens kaart er door de postbode
werd bezorgd. Vooraf hadden we alle doemscenario's doorgenomen
en besloten iedere fase fotografische vast te leggen. De deadline
werd bepaald op 1 december 1998.
Wat in deze aflevering van Ballustrada van het project te zien is, was
tijdens het proces voor de deadline van 1 december onzichtbaar.
Het waren slechts beelden van herinnering in de tijd. Een zoektocht
naar wezenlijke zaken, een spel vol plezier en een tijd, door voorbij
vloog
10
