ven van de nieuwe bundel Duizenden Zonsondergangen. Na de zoveel
koelere toon van Stenen Cirkels Bellen was ik verrast door de roman
tiek. Prachtig van taal overigens, onverwacht lyrisch en - minder
onvoorspelbaar - met veel mystiek. Ik vond prachtige beelden uit
het verloren paradijs:
Waar eens haar blonde haar
wapperde in hemels blauw
roest nu langs bane kust
haar gebroken schaats;
bloed aan het altaar.
Nog altijd sluip ik door het huis
der duizenden zonsondergangen;
haar web is sterk,
ik ben het zelf -
mijn spel is uit.
De bundel beleefde drie drukken binnen een half jaar en de kri
tieken waren lovend. Men schreef dat alleen een gerijpt talent, een
dichter voor wie de poëzie de kern van zijn bestaan is gebleken,
kan reiken tot de diepte van gevoel en inzicht, waaraan de poëzie
in Duizenden Zonsondergangen haar hoog gehalte dankt. We vierden
het verschijnen van die ernstige bundel in dronkenschap.
Conny ging terug naar Vlissingen. Hij leed pijnlijk onder het ver
lies, van dat verdriet is zijn nu verschenen bundel Kouwe Voeten
doordrenkt. Hans Keiler vroeg hem in 1972 televisieprogramma's
voor de VPRO te gaan maken. Verhagen leverde indringende bij
dragen aan Het Gat van Nederland, zijn films hadden dezelfde in
tensiteit als zijn poëzie. In 1975 maakte hij de ontroerende film
Trap naar Zee - Verslag van een Verdwijning. Onderwerp was de
oude Leeuwentrap in Vlissingen, als je die beklom stond je naast
Verhagens geboortehuis op de boulevard en keek je uit over de
brede Scheldemond. Die trap werd toen afgebroken, de film leek
een droevige afrekening met Vlissingen, met het 'huis der duizen
den zonsondergangen' en met zijn jeugd die, in zijn poëzie, soms
eeuwig leek.
Hij kwam in die periode zo nu en dan bij me langs. Ik was inmid
dels ook gescheiden en woonde alleen. We hadden weinig reden
58
