Ballustrada Optima Forma
Ik kwam een artikel over de Nederlandse Roman in Hollands
Maatidblad tegen. De kwaliteit van onlangs gepubliceerde romans
werd afgemeten aan de mate van geslaagdheid van de openingszin.
Connie Palmen kwam uit deze test met haar roman De Vriendschap
heel slecht naar voren, zodat voor de houdbaarheidsduur te vrezen
valt. De prijs die haar onlangs voor dit boek werd toegekend, kan
in dit verband niet meer dan een verkapte weduwe-uitkering
geweest zijn.
De op een na laatste voorstelling van de Gebroeders Flint bezocht
met de titel 'Jongens waren we'. De Youp van 't Hek fans waren thuis
gebleven, dus waren we onder elkaar: enkele tientallen Nescio
freaks. Links en rechts hoorde ik citaten en commentaren fluiste
ren. De meester werd geen onrecht aangedaan. Het gezelschap
speelde mooi, droog en ingehouden. Of er wel of niet iets aan
de tekst toegevoegd was, bleek van geen belang. Alle liefhebbers
kennen zijn werk uit het hoofd.
Gewassen Vlees heb ik nog steeds niet uit. Ik denk niet dat het
er in deze eeuw nog van komt, het lukt me niet. Ik vind het een
onboek. Ongelofelijk knap dat wel, een dergelijk winderig proza
een boek lang volhouden. De eerste zin van het werk is nog strak
en beknopt: "De kou drukte als een stempel op het stramme land."
Als openingzin bijna nog slechter dan die van Conny. Met proza
poëzie willen bedrijven, daar komt het op neer. Maar helaas, het
beeld klopt niet. Een stempel bestrijkt zoals iedereen weet slechts
een klein deel van een formulier of een envelop, maar de geciteerde
zin suggereert dat het gehele stramme (sic!) land bedekt wordt door
één stempel. Waar maken ze zulke stempels, of liever gezegd: waar
maakten ze die? In de hemel, zal het antwoord van de schrijver wel
zijn. Zelfs als je 'de stempel van de kou' in breder verband wilt
bekijken, mondiaal, waardoor het beeld zou kunnen functioneren,
dan wordt die zienswijze onmogelijk gemaakt door het feit dat er
dan geen sprake meer is van een zinvolle vergelijking.
Genoeg gemuggezift. Het Zeeuwse Trekpaard van de Literatuur
bestaat volgend jaar 10 jaar. Zou het geen tijd worden voor een
extra bakje haver voor dat beest? Of geldt nog steeds het bekende
spreekwoord?
Minor
4
