Is de Vliegende Hollander een vrouw?
(Opgedragen aan Saar,
de enige Hollander die nooit vliegt.) Pieter Schoonheim
Vrouwen, althans vele vertegenwoordigers van deze sekse die ik ken,
hebben in hun gedrag iets vliegerigs: als er iets uit de keuken of uit de
winkel gehaald moet worden, dan gaat dat in een zeer hoog tempo,
waarbij de adem en de benen niet gespaard worden; en zo heeft
iedereen denk ik z'n eigen ervaringen. Maar ik wil de zaak niet pola
riseren, en meteen over "de vrouw" beginnen, dat heeft geen zin.
Bovendien het vrouwen-netwerk slaapt nooit: laten we liever eens
rustig kijken aan de hand van enkele gevallen uit de werkelijkheid of
we kunnen komen tot een conclusie over die alsmaar vliegende,
rusteloze vrouwen, en hoe dat allemaal komt. Is er wel sprake van
een regelmaat, een vast patroon? Kunnen we bepaalde typen onder
scheiden? Of bestaat de realiteit bij nader inzien gewoon uit een
rommeltje, zoals onder alle seksen en alle omstandigheden steeds
weer blijkt?
Een van de meest boeiende persoonlijkheden die ik gekend heb, was
Miss Hurry. Op het eerste gezicht was zij gewoon een opgewonden
standje, die eerst de hele morgen rusteloos door haar kantoor vloog,
om pas tegen een uur of twaalf achter haar typmachine te ploffen,
om tot een brief of zoiets te komen. Ze leek wel voortdurend door de
hele Umwelt belaagd en zij, vrouw, moest dan maar orde zien te
scheppen in al die chaos die de wereld haar veroorzaakte. Als je haar,
vrouw, ook iets vroeg, dan zei ze altijd eerst dat ze het veel te druk
had. Ze keek je dan aan met een blik van "Ja, maar beste man, ik
heb toch verdorie meer te doen." Vervolgens voelde je je heel klein
worden, of op z'n minst een lastpak. En zo ging het haast iedereen,
want Miss Hurry was bijzonder aardig en charmant. Ze trok de
mensen aan en ze schonk iedereen iets van die aardigheid en charme
zonder ook maar een kleinigheid terug te vragen. Maar haar eeuwige
hurry had iets doelloos, ze toonde nooit echt zin om ergens aan te
landen, steeds maar weer verder dreef ze, langs al die kapen aan de
kust van haar leven, dat gedoemd scheen gevuld te zijn met louter
haast.
Ze is allang aan de horizon verdwenen, en dat is jammer, want ik heb
het gevoel dat ik haar nooit echt heb gekend. Bovendien is al haar
aardigheid en charme ook verdwenen. Er zit nu een ander op haar
59
