Hij verdroeg het niet langer en spoedde zich weg, het duin op, het
pad af en de ongereptheid in om zijn toevlucht te zoeken bij een
klein, omloverd duinmeer, waar hij zich, uitgeput, op de grond wierp.
"Smart zonder einde," hijgde hij, terwijl hij toekeek hoe een zorg
zame moedereend haar kroost van zes gele kleintjes buiten zijn
angstaanjagend bereik bracht.
Martenglass was er niet de man naar om aan zichzelf te twijfelen,
steeds bereid om het strijdperk te betreden tegen de hele bazelende
wereld, maar nu, bij hoge uitzondering, wantrouwde hij zijn eigen
mening. Iedereen scheen deze openbare schennis der eerbaarheid te
aanvaarden. Zei dat niets? Hij grijnsde verachtelijk. Wat een flauwe
kul. Talloze kwaden waren door de meute aanvaard. Meerderheden
vormden geen excuus.
"Neen," zei hij.
Die krengen hadden niet het recht zijn dromen te schenden, de zijne
en die van alle andere voelende mannen die nog resteerden, ook al
waren die door het vrouwengeweld te bedeesd geraakt om zich uit te
spreken.
Maar wacht eens even. Was hij niet een tikje voorbarig? Misschien
was er een gewichtige reden voor dit vertrappen van ouderwets
burgerfatsoen. Wat kon het zijn? Het verlangen naar bruine joekels
was te zielig om zelfs te overwegen. Wat dan? Kon het zijn dat ze zich
vrijheidsstrijdsters waanden? Eigentijdse maagden (nou ja, maag
den?) van Orléans die een slag uitdeelden aan de kluisters van preut
se conventie met elke slinger van hun ongebreidelde tieten? Zo ja,
dan zag de toekomst er somber uit, voorwaar. Als elk kleinood van
eerbaarheid verpletterd moest worden door de voorhamer van wan
smaak dan stond er nog heel wat te gebeuren.
Hij stond weer op. Terwijl hij zijn weg baande door een stekelig
oerwoud van duindoorn, fel nageoogd door de kleine oranje bessen
tussen de zilverbestofte bladeren, zag hij een weerzinwekkende toe
komst oprijzen.
Spoedig zouden ook de schaambedekkingen verdwijnen en de ont
lastingsorganen blootkomen. Daarna had het weinig zin meer om de
ontlastingsdaad te verbergen. Het zou heel gewoon worden om uit
werpselen te lozen waar het uitkwam. Openbare gemeenschap zou de
volgende stap zijn, begeleid door winden en boeren en andere dier
lijke geluiden die nu nog ongepast geacht werden. Een obscene
wereld van bestialiteit zou overblijven.
Maar niet als het aan hem lag. Verdomd nog aan toe! Hij brak met
17
