Wrakkers, een winterwandeling
Toen nooit gedacht dat de zee zoveel
dronk: tussen het leeggoed meer
dopjes en flessen dan schelpen.
Verzwolg de zee mijn zandbak?
Schopjes en harkjes en vormpjes
puilen dra uit onze zakken.
Meeuwen alleen zien iets in zee
of spelen tikkertje met de vloedlijn.
Op het strandhoofd kijken we terug:
op elke duintop een blonde knaap
nog staat met een vlieger
in mijn hand. Komt een versregel
van Roland Holst aangegolfd:
'van de laatste stranden roept ons de zee'.