Wrakkers, een winterwandeling Toen nooit gedacht dat de zee zoveel dronk: tussen het leeggoed meer dopjes en flessen dan schelpen. Verzwolg de zee mijn zandbak? Schopjes en harkjes en vormpjes puilen dra uit onze zakken. Meeuwen alleen zien iets in zee of spelen tikkertje met de vloedlijn. Op het strandhoofd kijken we terug: op elke duintop een blonde knaap nog staat met een vlieger in mijn hand. Komt een versregel van Roland Holst aangegolfd: 'van de laatste stranden roept ons de zee'.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 1992 | | pagina 20