De ondoorgrondelijke keuken van de poëzie
TONY ROMBOUTS
1. Het alarmerend alaam
Woorden zijn als dobbelstenen,
bikkelhard,
maar met zachte, afgeronde hoeken.
Genadeloos kunnen ze branden in je hand,
even gortig als geld,
net zo laaiend als de liefde.
Je kan erop spuwen.
Ze vochtig tussen je palmen
over elkaar wrijven.
Je kan er hoopvol tegen praten,
je kan ze aanbidden, bezweren,
verafgoden, vervloeken,
maar nooit kan je ze dwingen,
nooit kan je ze vertrouwen,
nooit kan je hun bedoelingen
zelfs maar in de verste verte raden.
Of je ze nu behendig, weemoedig,
roekeloos, of met misprijzen
in de open arena van het leven smijt,
steeds bepalen zij zelf,
duister en ondoorgrondelijk,
hun mysterieuze volgorde.
Steeds lachen zij uitbundig
de lezer en de schrijver uit.
Steeds tarten zij elke verbeelding
en nooit getuigen zij van spijt.
58