De ondoorgrondelijke keuken van de poëzie TONY ROMBOUTS 1. Het alarmerend alaam Woorden zijn als dobbelstenen, bikkelhard, maar met zachte, afgeronde hoeken. Genadeloos kunnen ze branden in je hand, even gortig als geld, net zo laaiend als de liefde. Je kan erop spuwen. Ze vochtig tussen je palmen over elkaar wrijven. Je kan er hoopvol tegen praten, je kan ze aanbidden, bezweren, verafgoden, vervloeken, maar nooit kan je ze dwingen, nooit kan je ze vertrouwen, nooit kan je hun bedoelingen zelfs maar in de verste verte raden. Of je ze nu behendig, weemoedig, roekeloos, of met misprijzen in de open arena van het leven smijt, steeds bepalen zij zelf, duister en ondoorgrondelijk, hun mysterieuze volgorde. Steeds lachen zij uitbundig de lezer en de schrijver uit. Steeds tarten zij elke verbeelding en nooit getuigen zij van spijt. 58

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 1992 | | pagina 60