de auto's waarmee ze hadden geprobeerd te vluchten - nog platter dan Karl, die een poosje geleden van de Parnassustoren was ge sprongen, recht onder de wielen van een dubbeldekker. Dat het einde van de wereld gekomen was, daar was ze bang voor. Want ze wilde niet dood, Nikki. Als ze oud was, zo'n dertig of misschien wel veertig jaar, best mogelijk dat ze er dan anders over zou denken. Die oude mensen keken allemaal uit hun ogen alsof ze liever vandaag dan morgen dood zouden zijn, tenminste de gejaagde types die ze hier in de stad zag, vooral de mannen in hun saaie kantoor- pakken die zich door haar in stille steegjes, achter stapels kartonnen dozen met afval lieten aftrekken. Het was niet fijn om oud te zijn, dat had Nikki inmiddels wel door. Zelf had ze echter niets te klagen, vond ze, zo lang ze maar niet bang was. Zo lang ze maar op gezette tijden een shotje kon nemen. En elke dag minstens één schoon slipje kon aantrekken, dat was misschien het belangrijkste van alles. Fris water en een smetteloos schoon slipje in één van de vele koele toiletten die ze links en rechts in de openbare gebouwen van de stationswijk had ontdekt, maar ook in sommige winkels en kantoorgebouwen - ze wist er zelfs een paar met een bidet - waar ze je niet wegstuurden als je het handig aanpakte en er niet te vaak achter elkaar kwam. Die avond, op de dag na het Nationale Feest, was ze zelfs in een superhumeur geweest. Door het drukkende, zwoele weer waren er veel meer klanten komen aansluipen dan op een gemiddelde zomeravond, en bovendien zo opgefokt dat Nikki zelden meer dan twee of drie minuten nodig had gehad. Uit ervaring wist ze dat ze dan flinke fooien kreeg - alsof de kerels blij waren dat hun beschamende moment van zwakte niet langer had geduurd dan strikt nodig was. Ze had bij de Rooie genoeg wizz aangeschaft om minstens een volle week vooruit te kunnen, als ze het kalmaan deed. En in de Bazar had ze zes hlauwe slipjes geritst en voor Charles een doosje met drie siercondooms gekocht. Op de verpakking stond het logo van zijn favoriete biermerk - een eenhoorn op zijn achterste poten - en de garantie dat de condooms minstens een half uur naar bier bleven smaken. En dat ze honderd procent milieuvriendelijk waren, geheel vrij van cadmium, CPX en kunstmatige kleurstoffen. Ze dacht dat Charles wel blij zou zijn met de suggestie dat hij nog emplooi had voor dit soort dingetjes. 6

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 1992 | | pagina 8