en kornalijnrode spiralen. En ze zagen met hun eigen ogen dat het
vallende lichaam ongeveer halverwege, ter hoogte van de vijftiende
verdieping, stil in de lucht bleef hangen, met gespreide armen - 'als
een blonde engel die de stad zegende,' zeiden sommigen achteraf. Ook
waren ze er getuige van dat er een knetterende donderslag klonk, en
dat ze allemaal onwillekeurig even ineenkrompen, behalve de engel
daar hoog in de lucht, want die wist natuurlijk dat er ipso facto geen
reden was om bang te zijn voor donder. En ze getuigden dat pal
daarna een enkele, kaarsrechte, puur zilveren bliksemschicht uit de
hemel naar beneden was geschoten, die het meisje even leek aan te
tippen, precies tegen de oranje pluk haar, links op haar hoofd. En dat
er op die bliksem geen donder was gevolgd. Ook waren ze er stuk voor
stuk getuige van dat het meisje daarna van het ene moment op het
andere in het niets verdwenen was - als een hologram dat was
uitgezet.
Een deel van het publiek begon te klappen. Allen vonden het een
geslaagde holo-show van Parnassus, een leuke stunt. Iets experi
menteels, waarschijnlijk. En zonder meer goede reclame.
Meteen daarna zocht iedereen snel een droog heenkomen, want
opeens kwam de regen met bakken tegelijk naar beneden. En waar
schijnlijk kwam het daardoor dat niemand het zilveren ringetje met
het zilveren hartje op het plaveisel zag vallen. En dat alle chauffeurs
van auto's en dubbeldekkers er in hun onverschillige haast spattend
overheen reden, tot het geplette sieraad via de goot werd weggespoeld
naar de riolen. En dat dus ook niemand nog ooit de piepkleine
lettertjes las van de hartvormige, vakkundig uitgevoerde inscriptie:
VOOR NIKKI, VAN PAPPA.
Dit verhaal won de King Kong Award 1991, de jaarlijkse prijs voor het beste
oorspronkelijk Nederlandstalige fantastische verhaal.
19
