Tezelfdertijd leek het wel alsof de lusten van de klanten gratis en voor
noppes werden gesmoord door de grauwe, zonloze wolkenhemel die
nu al weken op de stad drukte.
Nikki moest steeds verder bij het station en de kantoren vandaan om
klandizie te zoeken, op het laatst zelfs naar de loodsen bij de haven,
en soms een schip op. Daar kon je geen stampei maken als een klant
achteraf weigerde te betalen. De keurige kantoormensen in de steegjes
waren als de dood dat ze betrapt en herkend zouden worden, dus die
riskeerden geen krijsende tippelaarster. Maar varensgasten, stuwadoors
en sjorders begonnen in zo'n geval alleen maar te lachen of terug te
schelden. Of ze gaven haar een flinke mep. En het tarief dat ze bereid
waren te betalen lag toch al stukken lager dan wat in de stad gebruike
lijk was.
'Dan had je maar een beter vak moeten leren,' spotte Charles, die de
laatste dagen nauwelijks meer zijn gore slaapzak uit was gekomen,
alleen om bier te halen en aan het andere uiteinde van de traverse
tegen een geelbruin uitgebeten wirwar van graffiti te urineren, zelfs
overdag tegenwoordig te lui om daarvoor het kleine eindje naar de
openbare toiletten van de Bibliotheek te lopen. 'Kijk mij maar eens. Ik
behoor tot het gilde der dichters.'
En zo kwamen de nachten waarin Nikki de slaap niet kon vatten en ze
met verkrampt opgetrokken knieën naar wizz lag te hunkeren. Dan
brak het koude zweet haar uit en zag ze het licht bebloede onderlijf
van Joyce weer voor zich, en de verwilderde, ongelovige blik waarmee
ze haar had aangekeken. Nikki deed haar ogen beurtelings stijf dicht
en wijd open, maar dat maakte geen verschil. Als een computer
programma dat van slag was en telkens terugsprong naar het grafisch
o zo fraai vormgegeven hoofdmenu, op welke toets je ook drukte,
voor Joyce: haar vriendin, bloed, gespreide, magere dijen. P voor
Tappa: haar vader, die er scheef naast lag, roerloos, met rode nagel-
krassen in de holte van zijn bleke rug, de mond half open. Of de B
voor... Kies een toets! Weer het menu. Kies een toets! Kies...
En dan wreef ze hard over de bobbel boven haar oor, die nu met
zijdeachtig oranje haar was begroeid - een kleurige pluis tussen het
blond. Na een poosje kwam dan de slaap wel, met dromen van de
Rooie die weer op vrije voeten was, een stralende zon hoog aan de
hemel, en klanten die in de rij stonden, allemaal met hun handen
alvast achter de rug gebonden, en in die handen, als een verrassing
voor straks, gloednieuwe, naar lavendel geurende onderbroekjes in
alle kleuren van de regenboog.
10
