Geen mens stond te juichen wanneer er iemand van het hand- en mondgilde, zoals Charles het altijd spottend noemde, in de buurt van een hartaanval werd gesignaleerd. Zelfs de politie stuurde je liever weg dan je op te pakken. Dan konden ze discreet het condoom afpellen en de gulp sluiten, dat soort dingen, ter wille van de bedroefde familie. Net als bij Nikki's vader. Alleen was het toen geen meewerkend straathoertje geweest, maar een minderjarig meisje dat geprobeerd had zich te verzetten - Nikki's vriendin Joyce. Geen steegje, maar de logeerkamer thuis, vroeg in de ochtend. F.n niet de politie, maar zijzelf was het geweest, nog druipend van het badwater, die op het snerpend gillen van Joyce was komen aanrennen. Pas in de schemering van de traverse was ze tot rust gekomen. 'Had-ie al betaald?' had Charles bezorgd gevraagd. 'Hoor eens, je hebt hem het ultieme orgasme geschonken,' zei hij een paar dagen later, vlak na een van zijn huilbuien, 'Weet je wel dat eros en thanatos als yin en yang zijn?' Maar toen had hij het over het tweede geval gehad, een volgende klant, die op precies dezelfde manier over haar heen was gevallen. Een hartaanval was wel erg onwaarschijnlijk geweest, die keer - het was een jonge, schichtige knaap van nog geen twintig. Sinds die dag zei Nikki tegen alle klanten dat ze haar hoofd niet mochten aanraken. En als ze het in de trance van hun lust dreigden te vergeten werd ze grof. 'Blijf met je tengels van mijn kop,' zei ze dan. 'Pak liever mijn tieten, die zijn bij de prijs inbegrepen.' Toch ging het nog één keer mis, deze keer gelukkig weer bij een oude man. Charles had gelijk gehad: als je het een ultiem orgasme noemde, klonk het meteen stukken minder erg. Een week later werd de kroeg van de Rooie gesloten. Af en toe vond de politie het nodig op te treden. Dan had er weer eens in de krant gestaan dat het stadsbestuur laks was. Of dat het tijd werd dat er een nieuwe wind ging waaien. En dat het wel leek of het amusements concern Parnassus het in deze stad helemaal voor het zeggen had. Nikki kon alleen terecht bij een paar wildvreemde dealers die zeiden dat de wizz vier keer zo duur was nu de politie overal op de loer lag. 'Je weet hoe dat gaat,' zeiden ze tegen haar. Ja, ze wist het. In zulke tijden verdienden dealers vier keer zoveel, en deden ze bovendien alsof ze moeilijk te vinden waren. 9

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 1992 | | pagina 11