Ballustrada Optima Forma
Vanwege ons naderend lustrum, speciaal voor u, een modern
sprookje. Er waren eens in een ver land drie sprekers. Ze moesten om
de beurt een toespraak houden voor een volle zaal.
De eerste spreker was al direct onverstaanbaar. Hij sprak als het ware
tot de afwezigen.
De tweede spreker droeg een ambtsketen over zijn zwarte pak. Luid en
duidelijk zei hij wat iedereen van hem wilde horen, zodat na afloop
niemand tevreden was, behalve hijzelf.
Spreker nummer drie was overal mislukt. Van hem werd weinig
verwacht. Toen hij het woord nam, werd het stil in de zaal. Zelfs de
juffrouw van het buffet spitste haar oren. Na afloop van zijn
voordracht wist niemand wat hij precies bedoeld had, maar zijn
toehoorders waren enthousiast. Hij kreeg het meeste applaus en de
juffrouw van het buffet goochelde alleen voor hem een heerlijk stuk
appeltaart uit haar mutsje.
De volgende dag verschenen er grote stukken in de krant. Na lezing
was de eerste spreker dik tevreden. Er stond nergens dat hij een slechte
toespraak had gehouden. In tegendeel, hij werd veelvuldig geciteerd.
Ook de tweede spreker trof in de krant citaten aan uit zijn speech.
Geen moeite, dacht hij tevreden, een kinderhand is gauw gevuld.
Hoe de derde spreker ook zocht, hij kwam in het hele verhaal niet
voor. Vreemd genoeg was ook hij tevreden met de berichtgeving.
Om de gemoedstoestand van de derde spreker beter te kunnen
begrijpen, dient het volgende vermeld. Op de bewuste avond haastte
zich na afloop van zijn voordracht een jonge, donkere vrouw door de
schuifelende menigte naar voren. Haar katachtige uitstraling viel zeer
in de smaak bij de derde spreker, die in het gewone leven niet veel van
katten moest hebben. Ze complimenteerde hem met zijn optreden en
daar bleef het niet bij.
Mag ik je toekomst voorspellen, drong zij aan.
Nummer drie had geen bezwaar. Het eerste wat haar trof was de
wijkende lijn in zijn handpalm. Geen erkenning, sprak ze, geen roem.
En hier, deze gebroken lijn; succes betekent in jouw geval de dood.
MINOR
4
