we veronderstellen dat het hele karwei voor Zeeland toch net een paar
maten te groot is?
Dit riekt naar een motie van wantrouwen, we geven het toe. Die moet
ergens op gestoeld zijn. Dat voerden we denkelijk al aan en dat
wantrouwen wordt nog versterkt doordat we dertig jaar lang te horen
gekregen hebben dat Zeeuwsch-Vlaanderen zo vreselijk geïsoleerd ligt
en zo nodig ontsloten moet worden. Nu echter wordt er ineens van
officiële zijde beweerd, dat Midden-Zeeland de kans loopt de blinde
darm van Nederland te worden als er geen vaste verbinding over de
Westerschelde komt. Dertig jaar lang, meer nog, maar laat ons ronde
getallen hanteren, dertig jaar lang dus, is er zomaar iets beweerd. Iets dat
overigens de Zeeuws-Vlamingen al lang wisten: zij zitten niet vanaf een
schiereiland dat met vier dwars over de weg geplaatste containers van de
rest van de wereld af te scheiden is, te roepen dat de ander geïsoleerd
ligt.
Maar dat is een oud verhaal, daar willen we nu niet dieper op ingaan.
Natuurlijk heb je voor de vijftig kilometers tussen Hulst en Middelburg
een dik uur nodig, in de begrippen van nu is dat veel te veel, maar wat
moet een mens in Middelburg gaan doen? Je kunt toch niet ieder jaar die
monumenten gaan bekijken?
Dertig jaar lang geïsoleerd en nu, zonder dat er iets gebeurd is, opeens
niet meer. Ook daar heeft Bakker een uitdrukking voor, geen echter die
het vertrouwen in de provincie en de plannenmakers versterkt.
Spijtig eigenlijk dat er geen vertrouwen is voor onze provinciale
bestuurders. Waren ze echt rot, onaangenaam of wat ook, dan was het te
begrijpen. Niets daarvan. Ze zijn niet onaardig, vriendelijk op hun
manier, behulpzaam soms en toch: geen greintje vertrouwen. Hoe raak
je zoiets kwijt, of, wat veel belangrijker is: hoe krijg je het weer terug,
zelfs al is het maar van een semi-fossiele ingezetene, een fietser, niet eens
een fanatieke zelfs!
33
