>•- - i*-y-
Sonny dat zo had voorgesteld, want blijkbaar, daar kon hij niet onder uit, had
het publiek de meeste belangstelling voor hem. Maar waarom begreep hij niet
zo goed. De nummers werden professioneel, maar een beetje leeg, vond Jakke,
afgewerkt en ze deden allemaal hun best, tijdens hun solo's. Er trilde wel eens
wat en heel zo nu en dan stokte er ergens iets, maar een kniesoor die daar op
lette. Zo, nu was hij aan de beurt.
'I n dan nu, dames en heren, uw speciale aandacht voor Jakke Salomons met
Blue River!'
De zaal applaudiseerde en Jakke schoof op naar de microfoon aan het eind van
het podium. Zo leek het net of hij alleen in de massa stond. 'Speciale aandacht'.
Hoe kwam hij er bij. Maar goed, er werd blijkbaar iets van hem verwacht. Hij
zou z'n best doen, maar dat had hij ook wel gedaan zonder al dal gedoe. De zaal
werd stil. Mooi, daar hield hij van en dan nu... De piano zette langzaam in, met
mooie loopjes, die knul kon spelen, het moest gezegd. Jakke deed z'n ogen dicht
en liet zich meeslepen door de muziek. Langzaam opbouwen nu. De drum en de
bas liepen als toevallige voorbijgangers mee in de melodie. Heel subtiel. Ken
beetje vallen nu. Aanzwellen... Jakke zette de saxofoon aan z'n lippen en
wachtte. Nu! Een scheurend geluid vulde de zaal. Sterk maar bedachtzaam.
Melodisch en uniek. De kracht van z'n spel was nog niet verdwenen. Het
publiek kwam geruisloos overeind en er liep een rilling door de zaal. Jakke 'Blue
Note'Salomons kon het nog. Sonny stond tussen de coulissen te kijken naar z'n
oude leermeester. De tranen stonden in z'n ogen. Dat die man nou nooit heeft
begrepen wat hij voor de muziekwereld heeft betekend, dacht hij. En zo te zien
begreep hij dat nog steeds niet. Zolang het publiek het maar begrijpt, dacht hij
en veegde met een mouw langs z'n ogen in een schokkende, bijna ruwe
beweging. Jakke Salomons did it again.
ROBBERT JAN SWIERS
32
