losse pols gaf Sonny de maat aan en de band begon te spelen. Het was een
swingende oude compositie van Oeie. Ze hadden afgesproken voor deze
gelegenheid veel oud werk te spelen. Al dat geïmproviseer bij nieuwe nummers
die ze niet kenden, hadden ze geen van allen zien zitten. Ze zouden ieder in een
nummer een solo spelen en Jakke had gevraagd of hij dat mocht doen in 'Blue
River', ook een compositie van' Gele en een van de mooiste melodieën van deze
eeuw vond hij. Daarbij was het een rustig nummer. De anderen hadden voor
swingende nummers gekozen waar de hele blazerssectie aan meedeed en zij een
onderdeel van vormden. 'Blue River' was alleen met piano, drum, bas en
saxofoon. De piano zou het meeste doen en hij zou een solo spelen van een
minuut of wat. Tussendoor zou hij alleen maar wat stootjes geven. De jongens
waren aan het tweede nummer begonnen. Niet onverdienstelijk, maar het
haalde niet bij vroeger. Hij wreef over z'n grijze stoppelbaard. Het raspte. Hij
zuchtte even. Toch last van zenuwen, wist hij. Na dit nummer moesten zij op.
Hij als laatste. Kon hij nog even naar de wc? Nee, het nummer liep af. Sonny liep
naar de microfoon.
'Dames en heren. Toen ik bijna veertig jaar geleden mijn eerste schuchterige
pasjes deed in de band van Gele leenstra, zaten daar al een aantal oudgedien
den in die me de kneepjes van het vak hebben bijgebracht. Na het overlijden
van Gele, nu zo'n vijftien jaar geleden, is de band opgehouden en hebben de
mannen nooit meer samengespeeld. Voor deze gelegenheid echter hebben ze
zich bereid verklaard nog één keer te zullen optreden. Genoeg gepraat. Hier zijn
ze!
Paul Koster!'
Paul 1 iep het podium op en de mensen applaudiseerden. Kr werd zelfs ergens
gefloten.
'Oscar Hooghstrem!'
Oscar struikelde bijna de planken op en kreeg een zelfde ontvangst. De anderen
volgden eveneens tot er zich een rijtje van vijf naast Sonny had gevormd.
T.n dan nu, dames en heren, ik kan u verzekeren dat het mij veel moeite heeft
gekost om hem hier te krijgen, Jakke Salomoms!' Wat lulde die knaap nou?
Alsof hij belangrijker was dan de rest. Hi j stapte het podium op en sloot zich aan
bij het rijtje. Hij keek de zaal in. Die was redelijk verlicht zodat hij een heel eind
kon overzien. Hij begreep niet goed wat er gebeurde, want de mensen stonden
op en schreeuwden en gilden en floten en zwaaiden. Voor hem? Waarom was
hij zo bijzonder? Nou, dat moest Sonny hem straks maar eens uitleggen. 'Jakke
Salomons, dames en heren, Jakke Salomons!'
Welja, doe er nog een schepje bovenop. Hij had nog geen noot gespeeld en ze
klapten al. Gelukkig begon Sonny weer met z'n knipbewegingen en ze liepen
achter elkaar naar de blazerssectie, die nu wel erg groot was, terwijl de muziek al
inzette. Je kon inderdaad makkelijk onderduiken in de blazersbrij, want iets
anders was het niet, maar dat was beneden z'n stand, dus hij begon gewoon
mee te blazen. Kn dat ging hem nog niet eens zo gek af, vond hij zelf. Nou
zouden ze dus een voor een aan de beurt komen. In ieder volgend nummer een
ander. Hij had het laatste nummer, hlij begon nu ook te begrijpen waarom
M