losse pols gaf Sonny de maat aan en de band begon te spelen. Het was een swingende oude compositie van Oeie. Ze hadden afgesproken voor deze gelegenheid veel oud werk te spelen. Al dat geïmproviseer bij nieuwe nummers die ze niet kenden, hadden ze geen van allen zien zitten. Ze zouden ieder in een nummer een solo spelen en Jakke had gevraagd of hij dat mocht doen in 'Blue River', ook een compositie van' Gele en een van de mooiste melodieën van deze eeuw vond hij. Daarbij was het een rustig nummer. De anderen hadden voor swingende nummers gekozen waar de hele blazerssectie aan meedeed en zij een onderdeel van vormden. 'Blue River' was alleen met piano, drum, bas en saxofoon. De piano zou het meeste doen en hij zou een solo spelen van een minuut of wat. Tussendoor zou hij alleen maar wat stootjes geven. De jongens waren aan het tweede nummer begonnen. Niet onverdienstelijk, maar het haalde niet bij vroeger. Hij wreef over z'n grijze stoppelbaard. Het raspte. Hij zuchtte even. Toch last van zenuwen, wist hij. Na dit nummer moesten zij op. Hij als laatste. Kon hij nog even naar de wc? Nee, het nummer liep af. Sonny liep naar de microfoon. 'Dames en heren. Toen ik bijna veertig jaar geleden mijn eerste schuchterige pasjes deed in de band van Gele leenstra, zaten daar al een aantal oudgedien den in die me de kneepjes van het vak hebben bijgebracht. Na het overlijden van Gele, nu zo'n vijftien jaar geleden, is de band opgehouden en hebben de mannen nooit meer samengespeeld. Voor deze gelegenheid echter hebben ze zich bereid verklaard nog één keer te zullen optreden. Genoeg gepraat. Hier zijn ze! Paul Koster!' Paul 1 iep het podium op en de mensen applaudiseerden. Kr werd zelfs ergens gefloten. 'Oscar Hooghstrem!' Oscar struikelde bijna de planken op en kreeg een zelfde ontvangst. De anderen volgden eveneens tot er zich een rijtje van vijf naast Sonny had gevormd. T.n dan nu, dames en heren, ik kan u verzekeren dat het mij veel moeite heeft gekost om hem hier te krijgen, Jakke Salomoms!' Wat lulde die knaap nou? Alsof hij belangrijker was dan de rest. Hi j stapte het podium op en sloot zich aan bij het rijtje. Hij keek de zaal in. Die was redelijk verlicht zodat hij een heel eind kon overzien. Hij begreep niet goed wat er gebeurde, want de mensen stonden op en schreeuwden en gilden en floten en zwaaiden. Voor hem? Waarom was hij zo bijzonder? Nou, dat moest Sonny hem straks maar eens uitleggen. 'Jakke Salomons, dames en heren, Jakke Salomons!' Welja, doe er nog een schepje bovenop. Hij had nog geen noot gespeeld en ze klapten al. Gelukkig begon Sonny weer met z'n knipbewegingen en ze liepen achter elkaar naar de blazerssectie, die nu wel erg groot was, terwijl de muziek al inzette. Je kon inderdaad makkelijk onderduiken in de blazersbrij, want iets anders was het niet, maar dat was beneden z'n stand, dus hij begon gewoon mee te blazen. Kn dat ging hem nog niet eens zo gek af, vond hij zelf. Nou zouden ze dus een voor een aan de beurt komen. In ieder volgend nummer een ander. Hij had het laatste nummer, hlij begon nu ook te begrijpen waarom M

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 1990 | | pagina 31