vroeger. Toen hij begon was het veel moeilijker en ze deden iets wat eigenlijk maatschappelijk gezien niet meetelde. Daarbij hoorde de band van Oeletoteen vernieuwde groep. Deze jongens waren risicoloos aan een baantje begonnen. I.n ze kregen meer betaald dan vroeger, ook relatief gezien. Nee, dan die jongens die een paar zaaltjes verderop aan het spelen waren. Niks geen pakken, zoals zij aanhadden, ongure koppen, punkkapsels en maar rammen op je instrument. Jakke had het prachtig gevonden. Sonny vond het maar niets, maar ja, die had de vernieuwing ook niet meegemaakt. Die was later in de band gekomen. Hij had het nieuwlichting van een laag niveau genoemd. Het was nu eenmaal moeilijk om de gevestigde orde er van te overtuigen dat nieuw ook leuk kon zijn, al vond je er zelf niets aan. Jakke had vroeger meegemaakt hoe moeilijk dat was en op dat punt was er blijkbaar nog niets veranderd. Nog vijf minuten. Jakke keek naast zich. Oscar stond zenuwachtig op z'n trompet te trommelen. Wat was die oud geworden, zeg. Dan zag hij er nog goed uit voor z'n leeftijd, dacht Jakke. l ike dag een bad met ezelinnemelken je huid blijft zo mooi, grinnikte hij in zichzelf. Rimpels had hij ook, maar hij had nog zo'n beetje hetzelfde postuur als vroeger. Oscar leek wel kleiner geworden en dik! Niet normaal. Naast Oscar stond Paul. Die ging ook wel. De anderen waren ook oud. Ja, wat wil je? Vijftien jaar verandert een mens wel. Zeker als je over de zeventig bent. Nog een minuut of drie. Gek eigenlijk, of niet misschien, maar ze hadden elkaar niets te zeggen. Halloen hoe gaat 't en wat doe jij nou en meer van die reunie-praat. Nee, na dit optreden zouden zeelkaar waarschijnlijk nooit meer zien. I lij was namelijk niet van plan om dit nog eens te herhalen. I let vrat toch teveel aan je en hij wilde nog langer mee. Hij moest nog een hoop boeken lezen en daar had hij de laatste jaren steeds meer plezier in gekregen. Gewoon een boek en verder hoefde het allemaal niet meer zo voor hem. Veel buiten kwam hij ook niet. Dan deed je maar een kou op. De mensen die hem echt nog eens in levende lijve wilden zien en dat waren er toch nog veel, die waren hier en voor de rest moesten ze niet zeuren, liet was tijd. Kr viel een koude steen in z'n maag. Niet in paniek raken,Jakke, daar schiet je niets meeop. Oscar zei dat hij nog even moest. Ja, nu begon het spel pas echt. De presentator liep het podium op. I en jong ventje in een pak met een stropdas. I.en nette jongen, hoor, als je dat vergeleek met wat er in de zaal zat. Maar Jakke hield niet zo van nette jongens, vroeger al niet.Je pak hoorde bij je band, maar daarbuiten droeg je wel wat anders. De jongen vroeg de zaal om stilte. Het werd wat rustiger, maar er bleven er een paar roepen. Die probeerde hij ook stil te krijgen. Moest 'ie niet doen. De zaal wou muziek. De knul kreeg een paniekerig stemmetje en vroeg aan de zaal hoe hij ze dan stil moest krijgen. De menigte reageerde terecht met boe-geroep. In g, dacht Jakke en grinnikte. Plotseling wijs geworden riep de jongen met overslaande stem dat het nu tijd geworden was voor de Sonny Brahten-band. kuid applaus was het gevolg van deze aankondi ging. Vanuit de andere coulissen kwam Sonny met breed zwaaiende armen, waar hij een trombone in hield geklemd, het podium op. De rest van de band volgde hem en ze namen hun posities in. Met vingerknipbewegingen uit de M)

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 1990 | | pagina 30