bare samenwerking. Zoals de haas tegen de wolf zei. "Hij tastte naar de karaf met likeur en
trok zijn hand met een ruk terug. Het karaf was bedekt met borstelige rijp, de kostelijke
vloeistof gestold tot een blok amberen ijs.
"Een kop koffie is ook goed," zei Erica beleefd.
Het zonlicht blikkerde in de metalen zeilen, die een voor een achter de horizon wegglipten.
Erica balde haar vuisten. "Daar gaan die smerige moordenaars! Frank en vrij. Geen hond die
ze een strobreed in de weg heeft gelegd ondanks al dat gepraat van je!" Ze keek Hans
woedend aan, "Kletsen, wauwelen! Is dat alles watje kunt?"
Hans deed een stapje achteruit. Haar nagels zagen er gemeen scherp uit. "Mag ik er op
wijzen dat ik jouw opdracht probeerde te weigeren? Hoe verwacht je dat een gewoon burger
iets tegen een multimiljardair onderneemt? Ik heb de steun van de Kerk proberen te krijgen,
maar die waren minder dan enthousiast. Veel verder dan een herderlijk schrijven aan
Breedharp over de heiligheid van al het bezielde leven wilden ze niet gaan."
"Maar de zee sprak je naam! Ik zag je gezicht in de wolken!" Tot d'Ancy's ontzetting
biggelden er twee tranen over haar wangen. De priesteres had hem zo zelfverzekerd geleken,
zo gekleed in Sedna's ijzige majesteit dat het ondenkbaar was dat ze zou kunnen huilen.
"Maar zal Sedna zelf niet...," zei Enrico aarzelend. "Zij..."
"Sedna! Sedna helpt hen, die zichzelf helpen!" Ze leek ineen te krimpen en ineens was ze
een gewone vrouw, een meisje eigenlijk. Hans realiseerde zich dat ze hoogstens achttien kon
zijn, misschien zelf jonger.
"Jullie snappen het niet. Jullie begrijpen er niets van." Haar stem werd bijna onverstaanbaar.
"Ze zullen op walvissen jagen. Op walrussen. Robben."
Enrico knikte. "Breedharp staat bekend als een geducht sportjager. De helft van de tijd
besluipt hij mensenetende tijgers en yeti's in de meest onconfortabele oorden."
"Hij zal ze vermoorden!" riep Erica. "Denk je dat dat stomme heiligdom me iets kan
schelen? Hij zal ze vermoorden!"
"Oh mijn god... Je bedoelt..." D'Ancy herinnerde zich plotseling een artikel in het Gei-
grafisch Maandblad, Spitsbergen was niet alleen een heiligdom, het was tevens een toe
vluchtsoord voor zee-metamorfen uit de hele wereld. En het vormveranderings-gen kon zich
op twee manieren uiten: een mens dat bij volle maan de diergestalte aan kon nemen. Of een
dier dat alleen bij volle maan een mens werd.
"Ze steken messen in mijn zusjes," jammerde Erica. "Ze stropen het vel van mijn moeder en
noemen het een bontjas..."
Hans sloeg zijn arm om naar heen omdat elke andere handeling ondenkbaar en harteloos
was, hoewel hij nog steeds doodsbang voor haar bleef.
"Het gebeurt niet," mompelde hij. Toen, veel luider, "Ik zal ze tegen houden! Dat zweer ik!"
En om de een of andere reden kraste hij met beide duimnagels langs de basis van zijn
vingers. Pentalucci had hem kunnen vertellen dat volgelingen van Sedna op deze wijze hun
meest bindende eed aflegden: een symbolische nabootsing van het afhakken van Sedna's
vingers.
Het zeppelin naar IJsland passeerde de walvisvloot op grote hoogte. Hans tuurde over de
railing van het luchtschip omlaag. De schepen waren grijze wratten op het ongerepte blauw
van de oceaan. Hun roterende zeilen wierpen banen van verschuivend licht over de golven.
29
