ER WAS EENS EEN CONFICTION'. Bloedheet en zonnig, vier dagen achter elkaar. De Amerikanen verbazen zich dat zo'n mooi congresgebouw geen airco heeft. "Het is de warmste augustus sinds 1932", zeg ik. Honderd jaar vóór Columbus, dat maakt ze altijd even sprakeloos. Voor veel science fiction-fans is het verleden onbekender en geheimzinniger dan zelfs de verste toekomst. Alsof extraplaties naar de toekomst mogelijk zouden zijn zonder kennis van het verleden! "De verdachte Mensheid heeft een zeer ongelukkige jeugd gehad, Edelachtbare." Maar D. heeft een andere verklaring voor het zonnige weer. Het is niet zo maar een statistische toevalligheid in een reeks van zes eeuwen KNMI. zij heeft er persoonlijk voor gezorgd, zegt ze. Vanuit Regensburg, waar ze al jaren woont, hoewel ze een Amerikaanse uit Califomië is, heeft ze de zon en de zee bliksemend open laten springen - waaiers van vuur en zij. "Toeval bestaat niet," zegt ze met een stalen gezicht. "Alle schijnbare coïnciden ties zijn door iets of iemand gestuurd." Ik probeer ondertussen woorden te vinden voor de manier waarop ze loopt. Als een Indiaan op gras, jongensachtig als Jackie Coogan in The Kid, als een mannequin die een sportief safari-ensemble showt, haar heupen lichtjes vooruit gestoken in een subtiel gebaar van verlokking - allemaal halve waarheden. Want ze zwééft ook, de bodem legt een onzichtbare loper voor haar uit, een magisch tapijt dat heet voeten kust met eindeloze rijen ongeziene lippenparen. Er is magie naar Den Haag gekomen. Ik heb D. niet gevraagd over de Hofvijver te lopen, maar ze had het gekund. In plaats daarvan heb ik verteld dat Albrecht van Beieren destijds de hele vijver heeft laten droogleggen om naar een ring van zijn toenmalige vriendinnetje te laten zoeken. Tijdens zo'n wereldconventie zijn er tientallen lezingen en paneldiscussies. Er worden films en video's vertoond, er is een zaal met schilderijen en ander art-work, een tweede, nog grotere met tientallen boekenstalletjes, waar je ook buttons, t-shirts, filmfoto's en bronzen draakjes met groene oogjes kunt kopen. Bekende schrijvers delen handtekenin gen uit - bij voorkeur in zojuist gekochte exemplaren van hun nieuwste boek, maar een stapel van het verzamelde werk is ook goed - in tevoren aangekondigde sessies, en voorts in de wandelgangen en aan de bar. Beginnende auteurs omzwermen als roedels wolven in vrijetijdskleren de schaarse agenten en redacteuren van uitgevers die aanwezig zijn. Een voor een vallen ze aan, offreren de hoogmogende een drankje, vragen nederig enkele minuten van zijn tijd en druipen tintelend van schaamte en hoop af nadat ze hebben verno men op welk postadres hun prachtige boeken en verhalen worden ingewacht. Zelfben ik niet bekend genoeg om te moeten signeren, noch ambitieus genoeg om uitgevers anders te benaderen dan met goede verhalen en een beknopt begeleidend briefje. Dat werkt meestal niet, maar het zij zo. Die truc om door aura's en waarschijnlijkheids- bundels gebeurtenissen af te dwingen - zoals mooi weer in Den Haag - zou me wel van pas Zo heette de 48ste World Science Fiction Convention, die van 23 tot 27 augustus 1990 plaatsvond in het Congres gebouw te Den Haag. Nooit eerder in Nederland, en pas voor de vierde keer überhaupt in europa. Ruim 3000 deelnemers, voor de helft afkomstig uil de USA en Groot Briitanië. 10

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 1990 | | pagina 10