ER WAS EENS EEN CONFICTION'.
Bloedheet en zonnig, vier dagen achter elkaar.
De Amerikanen verbazen zich dat zo'n mooi congresgebouw geen airco heeft. "Het
is de warmste augustus sinds 1932", zeg ik. Honderd jaar vóór Columbus, dat maakt ze
altijd even sprakeloos. Voor veel science fiction-fans is het verleden onbekender en
geheimzinniger dan zelfs de verste toekomst. Alsof extraplaties naar de toekomst mogelijk
zouden zijn zonder kennis van het verleden! "De verdachte Mensheid heeft een zeer
ongelukkige jeugd gehad, Edelachtbare."
Maar D. heeft een andere verklaring voor het zonnige weer. Het is niet zo maar een
statistische toevalligheid in een reeks van zes eeuwen KNMI. zij heeft er persoonlijk voor
gezorgd, zegt ze. Vanuit Regensburg, waar ze al jaren woont, hoewel ze een Amerikaanse
uit Califomië is, heeft ze de zon en de zee bliksemend open laten springen - waaiers van
vuur en zij. "Toeval bestaat niet," zegt ze met een stalen gezicht. "Alle schijnbare coïnciden
ties zijn door iets of iemand gestuurd." Ik probeer ondertussen woorden te vinden voor de
manier waarop ze loopt. Als een Indiaan op gras, jongensachtig als Jackie Coogan in The
Kid, als een mannequin die een sportief safari-ensemble showt, haar heupen lichtjes vooruit
gestoken in een subtiel gebaar van verlokking - allemaal halve waarheden. Want ze zwééft
ook, de bodem legt een onzichtbare loper voor haar uit, een magisch tapijt dat heet voeten
kust met eindeloze rijen ongeziene lippenparen.
Er is magie naar Den Haag gekomen. Ik heb D. niet gevraagd over de Hofvijver te
lopen, maar ze had het gekund. In plaats daarvan heb ik verteld dat Albrecht van Beieren
destijds de hele vijver heeft laten droogleggen om naar een ring van zijn toenmalige
vriendinnetje te laten zoeken.
Tijdens zo'n wereldconventie zijn er tientallen lezingen en paneldiscussies. Er
worden films en video's vertoond, er is een zaal met schilderijen en ander art-work, een
tweede, nog grotere met tientallen boekenstalletjes, waar je ook buttons, t-shirts, filmfoto's
en bronzen draakjes met groene oogjes kunt kopen. Bekende schrijvers delen handtekenin
gen uit - bij voorkeur in zojuist gekochte exemplaren van hun nieuwste boek, maar een
stapel van het verzamelde werk is ook goed - in tevoren aangekondigde sessies, en voorts in
de wandelgangen en aan de bar. Beginnende auteurs omzwermen als roedels wolven in
vrijetijdskleren de schaarse agenten en redacteuren van uitgevers die aanwezig zijn. Een
voor een vallen ze aan, offreren de hoogmogende een drankje, vragen nederig enkele
minuten van zijn tijd en druipen tintelend van schaamte en hoop af nadat ze hebben verno
men op welk postadres hun prachtige boeken en verhalen worden ingewacht.
Zelfben ik niet bekend genoeg om te moeten signeren, noch ambitieus genoeg om
uitgevers anders te benaderen dan met goede verhalen en een beknopt begeleidend briefje.
Dat werkt meestal niet, maar het zij zo. Die truc om door aura's en waarschijnlijkheids-
bundels gebeurtenissen af te dwingen - zoals mooi weer in Den Haag - zou me wel van pas
Zo heette de 48ste World Science Fiction Convention, die van 23 tot 27 augustus 1990 plaatsvond in het Congres
gebouw te Den Haag. Nooit eerder in Nederland, en pas voor de vierde keer überhaupt in europa. Ruim 3000
deelnemers, voor de helft afkomstig uil de USA en Groot Briitanië.
10
