JONG VERSLAAFD IS OUD GEDAAN (I) door André van der Veeke Als kind las ik alles wat voor het grypen lag. Dat was bij ons thuis geen wereldliteratuur. Op regenachtige zondagmiddagen bladerde ik in de bijbel, vanwege de gruwelijke illustraties. Goed, dat was een boek van niveau, maar lezen deed ik er niet in. Wel VERSLOND ik de verhalen en feuilletons in Margriet. Stiekem natuurlijk. Het waren de jaren vijftig. Als mijn moeder in de buurt kwam sloeg ik haastig een bladzijde om. Veel indruk maakten de boeken uit de Cultuurserie. Met hun zessen oefenden ze een gevaarlijke aantrekkingskracht op me uit. Favoriet was het boek met de zwarte rug en de linnen kaft; titel: De Zwarte Hengst Bento. Het vertelde de levensgeschiedenis van een paard in Brazilië. Zwarte hengst Bento - tropische verrassing voor de witte merrie Amarella. De schrijfster van het boek heette Ditha Holesch. "Weer roept Bento haar. Ditmaal hard, ongeduldig. Amarella lijkt al haar krachten te verzamelen, al haar spieren te spannen. Dan schiet ze als een bliksemstraal op het hek af, springt, roeit met gekromde rug een ogenblik als dolgeworden met haar voorbenen in de lucht Het citaat komt niet uit de oorspronkelijke uitgave. Die is bij ons thuis stukgelezen. Ik koos het fragment uit een speciale editie van de uitgeverij Grote Letter Bibliotheek. Enkele jaren geleden trof ik het boek aan bij de Slegte. Mijn euforie was van korte duur. Thuisgekomen ont dekte ik dat de uitgever de tekst voor de helft had ingekort vanwege het grote lettertype. Tevens ontbraken de opwindende foto's die, zo zal men gedacht hebben, aan slechtzienden toch verspild waren. Ditha Holesch, namens mijn hele familie wil ik je danken. Ik heb een broer die in zijn leven één boek gelezen heeft en hij leeft nog steeds. Je begrijpt het misschien al. Wanneer schrijf je een vervolg? Natuurlijk las ik ook kinderboeken. De Karl May's van mijn vader, zomer- boeken, winterboeken. AvonturenseriesBas Banning, Biggies. Ik vergeet bijna die roomse indiaan, Witte Veder. ('s Morgens onmenselijk vroeg wakker worden, onder je bed graaien naar het opengeslagen boek. De letters dansen in het schemerige licht. Te vreden stel je vast dat het boek dik is en nog lang niet uit.) 5

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 1987 | | pagina 5