Verantwoordelijk voor
eigen stukje tijd
Trots op mijn monument
"Omtrent anderhalf uur gaans van 't dorp Heinkenszand, heeft
men 't dorp Ovesant, eigenlyk Ovezande, een taamelyk groot dorp,
met ene bekwaame kerk en tooren". Dat valt te lezen in de
Tegenwoordige Staat van Zeeland uit 1753. Die "bekwaame" kerk
is in 2009 in het bezit gekomen van Barbara van Dijk.
Was ze aL Langer op zoek naar een kerkje of was
het meer een impuLs? Barbara is opgegroeid in
Ovezande en fietste lange tijd bijna dagelijks langs
het kerkje. Eerst naar de Lagere schooL in het dorp
en Later naar het ChristeLijk Lyceum in Goes. Het
was voor haar geen gebouw aLs aLLe andere, maar
om nu te zeggen dat ze er toen aL een bijzondere
band mee had? Nee, de Liefde is pas Later en min
of meer toevaLLig tot stand gekomen. Haar moeder
had een expositie in het kerkje en verteLde dat het
te koop stond. Was dat niet iets voor haar om te
kopen?
Gebouw als verbinding
Nu, na tien jaar is er voor Barbara geen gebouw in
de wereLd dat ze zo goed kent, waarvan ze zoveeL
houdt en waarmee ze zich zoveeL verbonden voeLt
aLs het kerkje in Ovezande. Toen ze het kocht Lag
er een restauratiepLan. De uitvoering en de
financiering daarvan moest ze zeLf ter hand
nemen. Wist ze weL waar ze aan begon? ALs
tandarts is zij bekend met restauratie en renovatie.
Een gebouw en een gebit Lijken in dat opzicht weL
wat op eLkaar. Maar hoe goed je je ook op een
restauratie voorbereidt, de praktijk bLijkt aLtijd
weerbarstiger. Dan zijn motivatie, doorzettings
vermogen en improvisatietaLent onontbeerLijk.
Daar ontbreekt het Barbara niet aan.
generaties. Dat is haar motivatie en zo voeLt ze dat
ook. Barbara is aLs miLitair tandarts uitgezonden
naar Bugojno (Bosnië). Ze heeft daar gewerkt in
bijzondere omstandigheden en met beperkte
voorzieningen. Geen situatie waarin je sneL bij de
pakken moet neerzitten. Soms moet je dan
afwijken van de gebaande paden om toch het
goede te reaLiseren. "Iedereen draagt verantwoor
deLijkheid voor zijn eigen stukje tijd", zoaLs Barbara
het zeLf zegt.
De vierde eigenaar
Het kerkje is rond 1400 gebouwd. Het heeft een
eenbeukig, recht gesLoten schip met een haLf
ingebouwde toren die dateert uit dezeLfde peri
ode. Het gebouw ziet er tegenwoordig anders uit
dan toen. Begin negentiende eeuw is het koor aan
de oostzijde afgebroken en in 1837-1840 voLgden
de sacristie aan de zuidzijde en de noordeLijke
dwarskapeL. In dezeLfde periode is het schip van
nieuwe vensters voorzien, is er een sierpLafond
aangebracht en zijn de muren gepLeisterd. Later is
nog een consistorie aangebouwd.
Wie tegenwoordig het kerkje binnenLoopt ziet
een interieur in heLdere tinten met banken in het
midden en aan de zijkanten. Wat direct opvaLt is
de achttiende-eeuwse preekstoeL aan de oostzijde
en het van Dam-orgeL uit 1893 aan de westzijde.
Het kerkje is voor haar een gebouw, waarin
verLeden, heden en toekomst samenkomen.
Het is een pLaats van ontmoeting en bezinning,
die behouden moet worden voor toekomstige
HoeweL het kerkje ruim zeshonderd jaar oud is,
is Barbara pas de vierde eigenaar. De eerste
eigenaar is het kapitteL van de Sint-Pieter in
Utrecht. Dat verandert kort na 1578 wanneer de
19
ZEEUWS ERFGOED
