Wims 'museum' in de hal van zijn woning. In het atelier van Wim (foto De Vier Gemeten).
een tovermiddel, ontelbare dingetjes kwamen uit het potje.
En, dat was het mooie van inkt: je kon er een eigen wereld
mee scheppen. Zwart als de oernacht was de inkt, maar je
kon er zelfs een zon mee tekenen. Ik ben de uitvinder van
de Oost-Indische inkt dan ook uiterst dankbaar."
Wim heeft hoe dan ook een link met Zeeuws erfgoed. Al
was het alleen al omdat hij namens de Stichting Zeeland
vanaf 1971 zo'n 25 jaar de portefeuille cultuurbehoud heeft
behartigd. In die hoedanigheid publiceerde hij in 1980 het
Museumboek voor Zeeland - een uitgave waaraan hij niet
Schrijftafel, acryl op karton, 2004 (foto De Vier Gemeten).
met al te veel plezier terugdenkt: "Het boek werd bij wijze
van spreken in twee dagen in elkaar gezet en de musea
stelden toen niks voor. Ik heb vervolgens een themadag
over de musea georganiseerd. Daar kwam onder andere
het voorstel aan bod om een provinciaal museumconsulent
aan te stellen. Ik was daar erg voor. Daarna kwam er wel
een beetje schot in de zaak. Er werd een Werkgroep
Industriële Archeologie opgericht. Wat ik ook wel mooi
vond: de paalhoofden werden gezien als cultuurhistorisch
erfgoed. En de Muraltmuurtjes, en de basaltblokken. Dat
was wel goed. Natuurlijk waren er wel ontwikkelingen waar
ik op tegen was. Zoals de vestiging van de Reptielenzoo in
Vlissingen. Dat had niets met erfgoed of kunst te maken."
De illustraties, tekeningen en schilderijen van Wim zijn
herinneringen. Bijvoorbeeld: de vele illustraties met tafel
en stoelen verwijzen naar de oorlogsjaren, toen hij voor
geallieerde bombardementen onder tafel een veilig
heenkomen moest zoeken. In de monografie Wim zonder
titel zegt hij daarover: "Sinds die bombardementen is een
tafel natuurlijk belangrijk. Daar kun je onder schuilen.
Dat deden wij dus. Dat onthoud je heel goed, die tafel.
Mijn vader heeft een stuk van de poten afgezaagd. Ik durf
hem niet weg te gooien. Het is de tafel waaronder wij
hebben gezeten. Ik teken tafels waaronder je kunt schuilen.
Maar het zijn natuurlijk ook dieren, hè, met poten."
Bezielen
Zeeuws erfgoed kan hem inspireren. "Maar", zegt hij,
"het is niet zo dat ik voorwerpen of mensen naschilder. Ik
schilder uit mijn hoofd. Als ik een bos heb gezien, dan kan
ik hier thuis een bos schilderen dat er in het echt niet is."
Wel is het zo dat elk gevonden voorwerp kan dienen om er
iets van te maken of om erop te schilderen. In Wim zonder
titel, het boek dat verscheen ter gelegenheid van zijn 65ste
verjaardag, zegt hij het zo: "Ik zal nooit eerst een stuk
linnen van vier bij vier gaan halen. Zo werkt het niet. Ik
krijg gewoon een idee en dan wil ik gaan schilderen. Dan
kijk ik wat ik heb liggen. Heb ik niets, dan scheur ik ergens
wat van af. Of ik werk op de achterkant van iets wat mislukt
is. Ik gebruik wat ik vind, als een strandjutter."
Het Centrum Beeldende Kunst Zeeland (CBK) werkt aan
een expositie met door Wim verzamelde objecten, die hem
inspireerden. Dat belooft een kleurrijk geheel te worden.
Doosjes, steentjes, stukjes hout, schelpen, scherven,
Zeeuws Erfgoed 4 maart 2016 01
