fyvm
Ik werk als een strandjutter
2016 is uitgeroepen tot het Jaar van het Boek. Voor de redactie van Zeeuws Erfgoed een mooie
aanleiding om dit jaar vier schrijvers met een bijzondere band met Zeeland voor het voetlicht
te brengen. In dit eerste nummer van 2016 gaan we in gesprek met Wim Hofman, gevierd
jeugdboekenschrijver en beeldend kunstenaar in Vlissingen. Hij is net 75 jaar geworden.
Wim Hofman (foto Mechteld Jansen).
We zitten in zijn woonkamer aan de Koudekerkseweg in
Vlissingen. Wim gooit nog een blok in de houtkachel.
Hij heeft zijn donkerblauwe kabeltrui aan. Winter,
Nederlandse winter, Zeeuwse winter. Met weinig of geen
sneeuw en vorst, wel veel regen en wind. Lekker grijs,
zegt hij in een onbewaakt ogenblik. Hij reist nogal eens.
Ja, ook naar de andere kant van de wereld, Australië.
Heeft hij het daar een paar weken te warm gehad, dan
geniet hij van de seizoenen in Zeeland. Ook van de winter
die nauwelijks naam mag hebben. De afwisseling, de
veelbelovende overgang naar weer een nieuwjaargetijde,
daar is hij heel blij mee.
Jaar van het boek
Het moet maar gebeuren. Natuurlijk vindt hij het leuk
dat er ruimhartig op zijn 75ste verjaardag wordt getoast.
Op 2 februari was het zover. Alles en iedereen om hem
heen doet zijn best om er een gedenkwaardig jaar van
te maken. Net als toen hij 50 jaar werd, net als toen hij 65
werd. Toen werden er exposities ingericht en verschenen
er boeken over hem. Nu is het niet anders. Er is net een
brievenboek gepresenteerd - Golfslag - met fragmenten uit
de correspondentie met dichter Ed Leeflang (1929-2008).
Er staan tentoonstellingen op stapel, en vrijwel zeker wordt
zijn Stoorworm later dit jaar op een gevel in de Vlissingse
binnenstad geschilderd.
Nu we ook nog eens in het Jaar van het Boek zijn beland,
is er een extra reden om bij Wim Hofman te gaan buurten.
En hem naar zijn Zeeuwse inspiratie te vragen. Want dat
wordt duidelijk als je de vele boeken van en over Wim leest:
hij werd geboren in Oostkapelle - dat kwam door de oorlog -
Wim Hofman
Oostkapelle, 2 februari 1941
Woont en werkt in Vlissingen
Is dichter, schrijver en beeldend kunstenaar
Publiceert wekelijks een geïllustreerde column in
de PZC
Won wimpels en griffels voor zijn jeugdboeken,
ontving in 1991 de Theo Thijssen-prijs voor zijn
gehele oeuvre, in 1998 de Woutertje Pieterse-prijs,
in 2002 de Zeeuwse Prijs voor Kunsten en
Wetenschappen, in 2013 de Max Velthuijs-prijs
groeide op in Vlissingen, scharrelde veel langs de kust en in
de verwoeste wijken, en ontwikkelde zo een taal in beeld en
geschrift die voor altijd nauw verbonden is met de stad die
de Schelde Noordzee ziet worden.
In september 2013 kreeg Wim in het Letterkundig Museum
in Den Haag de prestigieuze Max Velthuijs-prijs. Bij die
gelegenheid vertelde hij: "Ieder mens heeft wel van die
momenten die hem of haar haarfijn bijblijven. Wat er voor
mij uitsprong, als van groot belang, was het flesje
Oost-Indische inkt dat ik op mijn tiende verjaardag kreeg.
Een vierkant potje, en een tekenboek. Ik ging ervoor
zitten. Het begon met een tekening van een boom,
het schip de Mecklenburg van de Maatschappij Zeeland,
twee vlinders, waar ik een prijs mee won: een jaarkalender
van de Dierenbescherming. Ja, zo begon het. Watervaste
zwarte inkt werd mijn trouwe metgezel en de inkt was
Zeeuws Erfgoed 3 maart 2016 01
